پدیده ای موسوم به اپلای
اولا اینو بگم که اپلای برای چی؟ اصلا چه لزومی داره؟!... چه قدر خنده داره که بعضی ها پذیرش گرفتن از دانشگاه های خارجی رو افتخار و مایه پیشرفت می دونند! افتخار واقعی اینه که کسی اونقدر زرنگ و درس خون باشه که تو آزمون ورودی دانشگاه های ایران قبول بشه و به بهترین دانشگاه ها راه پیدا کنه. حالا اپلای کردن و پذیرش گرفتن هم تا حدودی جای خوشحالی داره، اما بعضی ها هنوز اونقدر سطحی نگر هستند (به شخصه فراموش کرده بودم که ممکنه هنوز هم افرادی با این طرز تفکر تو جامعه وجود داشته باشند) که صِرف خارج رفتن رو (بدون در نظر گرفتن بار علمی مسأله) یه افتخار می دونند!!!
رفتن به دانشگاه های خارج از کشور برای ادامه تحصیل خیلی خوبه (به ویژه برای کسانی که تا یه مقطعی تو بهترین دانشگاه های ایران درس خوندن و الان با توجه به جوّ موجود بین رقیبان به فکر اپلای کردن و درس خوندن تو دانشگاه هایی با رتبه بهتر افتاده اند، در واقع اینا فکر می کنند- البته فقط اینطور فکر می کنند- که بعد از مدتها درس خوندن تو بهترین دانشگاه های ایران، الان وقتشه که یه مرحله بالاتر برن) اما شکل عاقلانه و منطقی و قابل توجیهش اینه که برات بدیهی باشه که بعد از اتمام تحصیلاتت برمیگردی ایران. اگه منظور از رفتن، عقب نموندن از رقبا برای تحصیل تو بهترین دانشگاه هاست، که با چند سال خارج موندن و گرفتن مدرک مورد نظر به هدفت میرسی. اما بعد از اون دیگه چه معنی میده که کسی بخواد اونجا بمونه؟!
هر چند خیییییلی ها هم هستند که بیشتر از اهالی اپلای هم نخبه هستند و رتبه های اول تا سوم رشته خود در بهترین دانشگاه های ایران رو تشکیل میدن، اما به هیچ وجه نیازی به خارج رفتن برای ادامه تحصیل نمی بینند. چرا که اگه کسی واقعا درس خون باشه، دانشگاه های ایران به نظرش خییییلی هم عالی هستند (کاری به امکانات و جزئیات ماجرا ندارم، به هر حال وضعیت موجود در دانشگاه های خوب ایران برای این دانشجویانِ واقعا درس خوان راضی کننده است، مهم اینه که اونها تو این دانشگاه ها به هدف مورد نظرشون از دانشگاه اومدن می رسند).
بعضی ها که اصلا براشون بحث علم و تو بهترین دانشگاه ها درس خوندن و ... مطرح نیست؛ بیشتر میخوان به این بهانه از ایران خارج بشن و دیگه برنگردن؛ که این عده تکلیفشون معلومه (اینا وقتی هم که تو ایران بودند، وضعیتشون و موضع گیریهاشون معرّف حضور ملت شریف ایران بود) و براشون وااااااااقعا متأسفم. اینجور افرادی که قدر زندگی تو ایران رو نمی دونند، همون بهتر که بذارن برن و اصلا ایران نباشن. رفتن اینها برای تحصیل در دانشگاه های خارج، اصلا اون ارزش و افتخاری رو که باید داشته باشه، نداره....
اگه کسی فقط یه کم هویت برای خودش متصور باشه، نمی تونه به این آسونی برای همیشه از کشورش بره؛ چه برسه به اینکه اون کشور ایران باشه....
