این یه واقعیته....

باید قبول کنی که آفرینش انسان طوریه که اگه رو یه چیزی تمرکز کنه، همه چیز رو از اون دریچه می بینه و دیگه بخواد و نخواد چنان باورش میشه که فکر می کنه درست همونه.... در حالیکه همین انسان اگه روز بعدش رو یه چیز دیگه تمرکز کنه، به مرور زمان باورش میشه و خواه ناخواه از اون طریق به دنیا نگاه می کنه و 100درصد نگاهش به زندگی برمی کرده، طوریکه چیزایی که روز قبلش به نظرش درست بود، کاملا پوچ و نادرست جلوه می کنه.... و همیشه درست همون چیزیه که تو از عمق وجود ازش لذت میبری و با تمام فطرت و وجودت میپذیریش، یعنی با لایه های عمقی وجودت مچ میشه و به یک باور آرامش بخش می رسی.... همیشه مطمئن باش فقط همون چیزی که ازش لذت میبری حقیقت داره....

پس اگه چیزی ناراحتت کرد، اولا سریع و با بی اعتنایی و چهره در هم کشیدن (که مخالفتت رو باهاش نشون میده) پسش بزن، و همزمان رو چیز مخالفش که خودت قبولش داری تمرکز کن. اگه شرایط طوری بود که نمیتونستی نگاه مورد قبول خودت رو سریع و کامل جایگزین کنی، این همه به در و پیکر کوبیدن و زندگی رو نابود کردن نداره؛ بلکه فقط فکر کن اصلا چیزی با اون موضوع تو دنیا وجود نداره، و کاملا اون مباحث (چه دید درست و چه غلط) رو از زندگیت پاکش کن. و به سایر اصولت که هنوز در اوج و در حد عالی هستند، با تمام وجود بپرداز.... طبق همون اصلی که در بالا ذکر شد، با گذشت زمان همون نگاه درست مورد قبول خودت کم کم جایگزین میشه و همه وجودت رو پر می کنه، چون چه بخوای و چه نخوای، همون اصل درسته و تو عمیقا و فطرتا باورش داری.... پس نگران از دست دادنش نباش و فقط تا اطلاع ثانوی تمرکزت رو از اون موضوع کلا بردار و حتی به درستش هم فکر نکن و کاملا از زندگیت پاکش کن. باید بپذیری که این تنها راه ممکنه و همیشه باید بهش عمل بشه....

اینم بدون که اگه اینطور اعصاب خوردیها برات پیش میاد، تقصیر خودته و یکی از دلایل مهمش زیاده روی هاییه که تو تمرکز به چیزهای پوچ اطراف یا تمرکز رو بیراهه ها می کنی.... یادت باشه تفاوت این همه انسانهای خوشبخت و بدبخت عالم تو همین تفاوت در زاویه دیدشونه. اگه راست میگی و چیزی رو میخوای، فقط باید نسبت بهش بی توجه باشی و درحالیکه قبولش نداری، بلافاصله بزنیش کنار، نه اینکه درباره اش وقت بذاری یا بحث کنی و بخوای کسی رو توجیه کنی....

راه مستقله و انسان عاقل هیچ وقت با لو دادن اسرار و چیزهایی که بیشتر از دیگران فهمیده، دست و پای خودش رو به دیگران گره نمی زنه، بلکه حتی در رد شدن از کنار بدیهای دیگران هم احتیاط به خرج میده که خودش و دستاوردهاش لطمه نخوره، و فاصله لازم رو حفظ می کنه. و نگاهش همواره رو به بالا و پیش روست و به اشتباهات دیگران زیاد گیر نمیده، چون طبق اصل فوق الذکر همه چیز به دایره نگاهت و اطرافیانی که در باورت به طور عمدی و ارادی برای خودت دست و پا می کنی وابسته است....