چند مورد دلسوزانه در رابطه با ایران..

من ایران رو بهترین کشور جهان میدونم.. مخصوصاً به لحاظ فرهنگ انسانی و انسانیت (با همه زیرمجموعه هاش..) و خیلی مسائل مهمتر دیگه.. اما یه سری مسائل هست که واقعاً نمیدونم چرا و دقیقاً چرا و به چه دلیل در ایران اهمیتی بهشون داده نمیشه.. این در حالیه که هم از نظر ساکنان داخلی و هم به لحاظ آبروی خارجی، این مسائل میتونه مهم باشه..

_ اولیش، همون موردیه که قبلاً هم بهش اشاره کردم و اون، رسیدگی به ظاهر شهرهای ایرانه.. البته که از نظر مردم سطح بالای ایران این مسائل اصصصلاً مهم نیست و کار نسبتاً پوچ و حتی در مسیر تقریباً اشتباهیه.. اما توجه کنید که اولاً همه مردم سطحشون انقدر بالا نیست که به ظواهر بی اعتنا باشند و خیلی ها این چیزها براشون مهمه!.. خیلی ها (خودشون میگن) که ما میریم کشورهای دیگه زندگی کنیم چون خوشمون میاد چند تا ساختمون خوشکل ببینیم! هر چند به نظر جدی نیاد این حرفها، اما واقعیتِ مسأله است و از خیلی از افراد میشه این حرفها رو مستقیم و غیر مستقیم شنید.. حتی اونایی که اهداف مشخص تری از مهاجرت دارند، این مسائل ظاهری هم براشون تا حدی مهمه!.. همه مردم در سطحی نیستند که تمرکزشون روی افتخارات حقیقی ایران باشه و با اصل کار داشته باشند..

ثانیاً، این مسأله نه تنها راجع به یه عده از مردم ایران هست، بلکه راجع به توریست ها هم صدق میکنه.. یعنی پای آبروی کشور در جهان مطرحه.. البته توریست ها چند دسته اند، یه عده که کلاً از فرهنگ ایرانی به دور هستند و هیچ ارتباط خاصی با اونچه در ایران میبینند، برقرار نمیکنند.. که برای اینها مسلماً فقط ظاهر معنی داره.. یه عده دیگه از توریست ها هم هستند که زیرک تر و عاقل ترند و دنبال نکات کلیدی و عمیق تری توی ایران و ایرانی هستند.. که اینا خودشون به بعضی ویژگی های مهم مردم ایران که از فرهنگی بالای انسانی ایران نشأت میگیره، اشاره میکنند.. که الان موضوع بحث نیست.. اما برای همین عده از توریست ها هم ظواهر خیلی اهمیت داره!..

ایران به اندازه کافی توسط بعضی از خود ایرانی های جالب! متشنّج نشون داده شده در جهان..، خود ایرانی ها بعضاً به اندازه کافی با بدخواهان ایران همراهی کردند..، دیگه در بحث ظواهر که تقریباً تنها چیزیه که اون توریست خارجی از زندگی میفهمه، نباید علیه ایران رفتار کرد.. اگه اونها فقط زبون ظاهر رو میفهمند، ما هم باید در حد ضرورت که در حفظ عزت کشور لازمه، تصویر درستی از ایران توی ذهنشون ثبت کنیم..
البته نمیگم که این زیباسازی ها مهمه و باید حتماً باشه، چون معیارهای مردم و مسئولین ما بسیار سطح بالاتر از این حرف هاست و اتفاقاً سادگی و بی اهمیتی به ظواهر برای مسئولین ما افتخار حساب میشه (و برعکسش زشت و سطح پایینه). اما شاید در اولویت آخر و به قصد عزت ایران در نظر ظاهر بینان (و بی اطلاعان از مسائل مهم) در سطح داخلی و خارجی، بشه این زیباسازی هدفمند شهرهای کشور رو (مخصوصـاً مسیر فرودگاه تا شهر، و ...) مد نظر قرار داد تا تبلیغ درست تری از ایران جلوی جهانیان انجام داده باشیم و از عقده ای شدن یه سری افراد جامعه خودمون هم جلوگیری کنیم :)
ظاهر در واقع اولین چیزیه که اون توریست خارجی از ایران دریافت میکنه، و ذهنش هم بیشتر بر اساس ظواهر برنامه ریزی شده، ما اگه بخوایم باطن ایران رو هم که ریشه همه افتخارات ایرانه به جهانیان نشون بدیم، نباید در برخورد اولشون که با ظاهر شهرهای ایران هست، مسأله رو برعکس معرفی کرده باشیم..

البته باز هم میگم که تا حد معقول رسیدگی به این مسأله معنی داره.. چون وقتی ما خودمون بهتر میدونیم درست و غلط چیه، قرار نیست فقط به خاطر سوءبرداشت یک عده بی اطلاع و ظاهربین، مسیر و اولویت های خودمون رو حتی ذره ای نادیده بگیریم.. 

 

_ مسأله دوم، بحث رانندگی توی شهرهای ایرانه.. من نمیدونم چظوریه که ما یه سری (اندک) قوانین معقول رو که تو خیلی کشورهای جهان رعایت میشه، جزو قوانین راهنمایی رانندگی مون نداریم! اگه داریم بگید.. مثلاً موارد مربوط به ملاحظه عابر پیاده توسط راننده، که یکی از مهمترین مسائل برای دریافت گواهینامه رانندگی در بعضی کشورهای دیگه است، ظاهراً ما در حد کمتری داریم.. طرف تو بعضی کشورها داشته از تقاطعی که چراغ راهنما نداشته رد میشده، همزمان ماشین دیگه ای میخواسته در جهت عمود بر مسیر اون شخص رد بشه، و ماشین براش توقف کرده.. و این طرف فکر کرده که اون راننده داره بهش احترام میذاره!.. وقتی چندین بار این قضیه تو اون کشور تکرار میشه، دیگه اعصاب طرف خورد میشه و میگه این لوس بازی ها چیه و چرا انقدر احترام زیادی و.. قائلند.. و بعداً متوجه میشه که این جزو قوانین رانندگیشونه که تو چنین مواردی، حق عبور با عابر پیاده است.. بعد مردم اون کشور میان ایران، و میبینند که باید از بین ماشین های در حال حرکت رد شن! تا به اون سمت خیابون برسند.. البته بعضی جاها چراغ راهنمایی (برای عابر پیاده) هست، اما گویا به اندازه کافی نیست.. کلاً برای این چنین مواردی که به حق عبور مربوط میشه، توقف کامل رو ایجاب میکنه، یا اولیت رو به عابر پیاده میده و...، گویا (و حداقل در عمل نشون داده میشه که) ما "به اندازه کافی" قوانین نداریم (نمیگم اصلاً نداریم)، که موجب هرج و مرج در خیابون ها میشه و تعجب توریست ها رو برمی انگیزونه و کافیه طرف با ایران یه دشمنی هم داشته باشه که دیگه معلومه چه بازتابی از ایران برای جهانیان میشه.. 

من کشورهای دیگه رو در مقابل ایران قبول ندارم، اما واقعاً سواله که اگه میشه با وضع چنین قوانینی، خیلی مشکلات مربوطه راجع به رانندگی در ایران رو (جلوی جهانیان) حل کرد، چرا این قوانین وضع نمیشه؟!

 

_ مورد بعدی، بحث ارتباط دانشگاه با صنعته که قبلاً راجع بهش نوشتم و دیگه توضیح نمیدم.. اما چرا زودتر این کار اونطور که باید و شاید انجام نمیشه؟؟!! فکر نمیکنم کار سختی باشه.. حداقل میشه از یه جایی شروع کرد.. همونطور که قبلاً گفتم، ارتباط با صنعت یعنی اینکه استاد خودش، قبل از دانشجو و پژوهشگر گرفتن، نیازهای صنعت رو شناسایی کنه و پروپوزال بنویسه، و بعد که دانشجو داره کار رو انجام میده، این استاد خواهد بود که برای انجام درست کار، به تکاپو میفته.. و این کلید پویایی محیط علمی و ارتقاء سطح علمی کشور هست..

 

_ مسأله بعدی، بحث تفکیک جنسیتی در بیمارستان هاست.. "همه"ی بیماران و کارکنان، باید مؤنث باشند در بیمارستان مربوط به مؤنث ها. این هم کار سختی به نظر نمیرسه و اصلاً به نظر من، مهمترین وظیفه وزیر بهداشت همینه.. یعنی اول این و بعد، ساخت مراکز درمانی جدید و... چون با تفکیک جنسیتی مراکز درمانی، تعداد این مراکز که کم نمیشه.. تعداد بیماران مذکر و مؤنث هم تغییر نمیکنه.. فقط نظم درستی پیش میاد و خیییلی از مشکلات موجود (که البته گویا برای بعضی ها مهم نیست) برطرف میشه..

 

اینا از جمله مهمترین دغدغه ها راجع به ایرانه.. ایرانی که ان شاء ا... به زودی سر جاش قرار بگیره توی جهان و همه جهانیان متوجه بشن که ایران از اول چقدررررر از خودشون بالاتر بود و اونا به دلیل دوری از فهم حقایق، اطلاع نداشتند..