حتی یک لحظه...
یه جمله هست که تا اونجا که من می دونم فکر کنم یه مربی بسکتبال گفته، به این مفهوم:
اگه هر روز تمرین نکنید و بهتر نشید، ثابت نمی مونید، بلکه بدتر می شید و پس رفت می کنید.
این جمله واقعا درسته؛ یعنی دو گزینه بیشتر پیش روی انسان نیست: یا در حال پیشرفت و بهتر شدنه، یا در حال پس رفت و دور شدن از داشته های فعلیش. گزینه سومی وجود نداره؛ این نیست که اگه پیشرفت نکنی، در همون سطح فعلی ثابت بمونی، بلکه بدتر می شی. هر چند در چند ساعت اولیه این پس رفت ممکنه به کندی صورت بگیره، اما به هر حال در حال انجامه و بعد از یکی دو روز آثار این پس رفت به طور مشخص و واضحی تو زندگیت نمایان میشه.
مثل یک سراشیبی می مونه. یا در حال بالارفتن هستی و انرژی صرف می کنی و اراده ات رو به کار می گیری، یا اگه یه لحظه خودت رو شل کنی و انرژی صرف نکنی جاذبه زمین تو رو به سمت پایین می کشه، تا وقتی که دوباره اراده کنی و با صرف انرژی خودت رو به گوشه ای بچسبونی و بالابکشی. نمی تونی بین راه از تلاش برای بالا رفتن دست بکشی، می تونی چند لحظه تأمل کنی و یه جا وایستی، اما باید دستت رو به جایی سفت بگیری که این هم صرف انرژی و هوشیاری می خواد. در ضمن این حالت زیاد نمی تونه طول بکشه و باید وضعیتت رو فوری مشخص کنی: یا صعود، یا سقوط
این یعنی اینکه تا به قله هدفت نرسیدی، یک لحظه هم نباید از حس و حال تلاش بی وقفه و با جون و دل برای رسدین به قله در بیای؛ هر قدمی که بر می داری و جلو میری، باید به فکر به دست آوردن هدفت باشی و جز لحظه به دست آوردن اون، به چیز دیگه ای (مخالف اون) فکر نکنی و برای به دست آوردنش اضطرار و شتاب داشته باشی و همین الان بخوایش و طوری قدم برداری که همین الان آماده داشتن و به دست آوردنش باشی، طوریکه هر قدمی که بر میداری، انگار قدم آخره و این قدم رو برداری بهش رسیدی. باید رسیدن به اون قله همه فکر و ذهنت و وجودت رو پر کرده باشه، به طوریکه حتی یک لحظه به چیزی در خلاف جهت اون نتونی توجه کنی.
